Leven zonder passie
¨Volg je passie!¨ Het is iets dat mensen die richting zoeken in het leven vaak te horen krijgen, meestal van succesvolle mensen. Ook de Amerikaanse schrijfster Elizabeth Gilbert verkondigde deze boodschap altijd uit volle overtuiging. Als iemand die van jongs af aan een grote liefde had voor schrijven en daar na jaren hard werken eindelijk succes mee had gekregen was dat iets wat ze haar publiek wilde meegeven. ¨Ga helemaal voor dat ene ding waar je helemaal gepassioneerd van bent en geef niet op!¨. Totdat ze na een lezing een boze reactie kreeg van iemand uit het publiek:¨Ik heb niet één passie. Ik ben geïnteresseerd in redelijk veel verschillende dingen, en die wisselen ook nog eens met de tijd. Daardoor weet ik niet waar ik me op moet richten. Ik had gehoopt dat je me zou inspireren maar door jouw boodschap krijg ik het gevoel dat er iets mis met me is.¨
Elizabeth Gilbert ging aan zichzelf twijfelen: klopt mijn boodschap wel? Na een poos te hebben nagedacht concludeerde ze dat haar advies voor heel veel mensen niet passend is. Een passie is iets heel groots en kan daardoor veel spanning oproepen en je onder druk zetten. Voor de meeste mensen is het beter om oog te hebben voor iets veel bescheideners: wat vind je interessant? Waar ben je benieuwd naar? Hoe ongeïnspireerd je je ook voelt op een dag, er zijn vast wel dingen die je nieuwsgierigheid wekken. Al is het maar een beetje. Hoe klein en onbeduidend die dingen ook lijken, het zijn richtingaanwijzers op onze speurtocht door het leven. Sommige paadjes die we vervolgens inslaan komen nergens op uit, andere paadjes worden na verloop van tijd breder en kunnen uitmonden in een groter project.
Ik vind het heel herkenbaar. Ik ben ook niet iemand met een duidelijke passie. Het heeft voor mij altijd het beste gewerkt om mijn interesses van het moment te volgen. Dat zie ik echter vooral nu achteraf, ik heb me toch lange tijd laten leiden door het gangbare idee van een rechtlijnig carrièrepad. Ik werkte vroeger als medisch wetenschapper. Als iemand mij destijds verteld zou hebben dat ik nu stilteretraites begeleid zou ik hem niet geloofd hebben. Het idee daarvoor is ontstaan doordat mijn toenmalige vriendin Annelieke en ik ons verwonderden over het enorme aanbod aan cursussen en therapieën, terwijl slechts weinig mensen hun heil leken te zoeken in de eenvoudige dingen waarvan wij merkten dat ze ons goed deden: stilte, een dagstructuur, buiten zijn in de natuur. Deze verwondering was het begin van een weg die uiteindelijk leidde tot de oprichting van het stiltehuis, waar we later in loondienst bij de fraters Maristen tweeëntwintig keer per jaar gasten zouden gaan ontvangen. Wie had zoiets vantevoren kunnen verzinnen?
Als jij ook iemand bent die geen passie heeft, geen grote toekomstdromen heeft, en die bij een sollicitatiegesprek geen antwoord weet op de vraag ¨waar jij jezelf over 5 jaar ziet¨, maak je dan niet ongerust. Je bent heel normaal. Als je ervoor kiest om gehoor te geven aan de kleine dagelijkse uitnodigingen die het leven je aanreikt en waarvan je voelt dat ze bij je passen, dan ben je volgens mij heel aardig op weg. Wie weet waar het je brengt.
Thomas Volman
Inspiratie:
Oprah’s Super Soul Podcast: Super Soul Special: Elizabeth Gilbert: the curiosity-driven life, 24 april 2019.