Als kind was ik erg gevoelig en snel overprikkeld. Daar had ik zoveel last van dat mijn vader me eens bezorgd op mijn hart drukte dat ik echt harder moest worden, wilde ik het redden in deze samenleving. Lang heb ik gedacht dat ik inderdaad niet ‘normaal’ was en tekort schoot, maar in de loop van de tijd ben ik daar langzaam anders naar gaan kijken.

Meer en meer ben ik mijn ‘tekortkoming’ als kracht gaan ervaren. In muziek, beeldend werken en de natuur vond ik stille havens waar ik in verbinding kom met mezelf en met het grotere geheel, het leven. Door te leren voelen in mijn lijf, mijn opleiding tot beeldend therapeut, mijn werk als pianodocent, en misschien wel vooral door de consequente keuze voor een rustig en eenvoudig leven met veel stilte en ruimte om te zijn, kregen deze ervaringen verdieping.

Op de Westerhelling vond ik een plek waar stilte en eenvoud gewaardeerd worden, zelfs kernwaarden zijn. Ik vind het een voorrecht om nu als begeleider in de weekenden bij te mogen dragen aan een sfeer waarin mensen de verbinding met zichzelf en het leven kunnen (her)vinden.